90، سال مادرانِ شهید و شهیده مادر
90، سال مادرانِ شهید و شهیده مادر
عجب سالی بود سال 90، اگر بخواهیم اسمی برای سال نودی که در فومن گذشت بگذاریم، بی شک سال مادران شهید است! و البته سال شهیده مادر؛
در این سال، عده زیادی از مادران شهدا به سوی فرزندانشان پر کشیدند،مادر شهدای ادبی و هدایت پناه و تیغ نورد و زمانی. نمی دانم، دل این مادران دیگر طاقت دوری شهداشان را نداشت یا شهدا دلتنگ مادر شده بودند؟! هرچه بود و هرچه شد، لیلی و لیلا ها به منزل رسیدند و ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم. راستی در میان این همه مادر شهید یک شهیده مادر هم داشتیم! بانو زهرا دقیقی را می گویم، همین سال بود که به همراه همسر جانبازش از پیش حسین زهرا می آمدند که به خیل شهدا پیوست و همسرو دو فرزندش را جا گذاشت.
دلمان برایتان تنگ شده. می خواهم به مناسبت بهار، بهاریه برایتان بنویسم. در عوض، شما هم از اولین بهارتان بگویید در بهشت. شما برای ما از «آن سوی هستی» بگویید، ما برایتان حرف ها داریم از سال ۹۰؛ جنگ و جبهه ای شد اخر سال، بدرو خیبر ی شد برای خودش، جبهه ما، جبهه خون شهداست. اگر روزگاری در این مرز و بوم، جنگ، دانشگاه بود، اما الان دانشگاه، جبهه ای است که بدون جنگ، شهید می دهد. مادر ها به فرزندانتان سفرارش مان را بکنید؛ الحق که جوشش خون شهدایتان را دانستیم و پایمالش نکردیم، مادران شهید، شهدایتان رفتند و مردانه وار جنگیدند و کاری حسینی کردند و شما تا زنده بودید زینب وار پایشان ایستادید، اما اتفاقی دیگر هم افتاد، این بار اما خدا یک مادر گرفت تا همه بدانند که کار مادران شهید کمتراز شهادت نیست، یعنی شهادت فقط برای مردان و صبر برای زنان نیست، بلکه برعکس هم می شودکه بشود،شاید خدا خواسته به ما بفهماند که این مادران شهدا که صبر می کنند بر دوری فرزندانشان، خودشان شهیده هستند، و خدا این را با بانو دقیقی به ما فهماند، او رفت و حاج محمدحسن ماند، و از رشادت حاج محمدحسن، همین بس که حتی هیچ کس اشک هایش را ندید. پیش دشمن گریه نکرد!
مادران شهید! من چه خوش خیالم که دارم برای شما، برای شهید، برای شاهد، قصه سال ۹۰ را تعریف می کنم! ول کنم این حرفها را، که الان نوبت شماست، تا برای ما از «بهار بهشت» بگوییید. بی معرفت اگرنبوده باشیم بعد از شما، لابد می رسانید سلام ما را به «حسین».
